การสูญพันธุ์

Richard T. Corlett นักนิเวศวิทยาพืชแห่งสวนพฤกษศาสตร์เขตร้อนสิบสองปันนาในมณฑลยูนนาน ประเทศจีน กล่าวว่า "ไม่มีเหตุผลทางเทคนิคว่าทำไมพันธุ์พืชที่รู้จักควรสูญพันธุ์" "หากการสูญพันธุ์เป็นศูนย์เป็นไปได้สำหรับพืช เป้าหมายที่ทะเยอทะยานน้อยกว่าก็ไม่อาจให้อภัยได้" ประมาณร้อยละ 21-48 ของสายพันธุ์พืชที่มีท่อลำเลียง ซึ่งรวมถึงพืชดอกและต้นไม้ อาจสูญพันธุ์ได้ สาเหตุหลักมาจากการเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินและวิธีปฏิบัติในการเก็บเกี่ยวที่ไม่ยั่งยืน แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่จะป้องกันการสูญพันธุ์ของพืชทั้งหมด 382,000 สายพันธุ์ที่รู้จักในปัจจุบัน แต่ไม่มีวิธีใดวิธีหนึ่งที่ใช้ได้ผลกับทุกสายพันธุ์ แผนการอนุรักษ์สามารถมีได้หลายรูปแบบและดำเนินการได้ทั้งในที่อยู่อาศัยตามธรรมชาติของพืช ซึ่งมักจะอยู่ในรูปแบบของเขตอนุรักษ์ธรรมชาติ หรือในสภาพแวดล้อมที่ดูแลจัดการ เช่น สวนพฤกษศาสตร์ บางครั้งการใช้ชุดค่าผสมจะได้ผลดีที่สุด ตัวอย่างเช่น เขตอนุรักษ์ขนาดเล็ก ซึ่งเป็นพื้นที่คุ้มครองขนาดเล็กที่ออกแบบมาเพื่อหลีกเลี่ยงข้อจำกัดด้านพื้นที่ อาจใช้ร่วมกับเมล็ดพันธุ์แช่แข็งเพื่อสำรองไว้หากจำเป็น Corlett กล่าวว่า "การอนุรักษ์ประชากรป่าที่เลี้ยงตนเองในพื้นที่คุ้มครองเป็นอุดมคติ "สิ่งนี้ช่วยให้เกิดวิวัฒนาการอย่างต่อเนื่องเพื่อตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงทางสิ่งแวดล้อมที่กำลังดำเนินอยู่ (เช่น การเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ ศัตรูพืชและโรคใหม่ๆ) และการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องของสัตว์กินพืช และเชื้อโรค ซึ่งบางชนิดอาจเผชิญกับ การสูญพันธุ์ โดยไม่มีพืชอาศัยเพียงอย่างเดียว" อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดประการหนึ่งในการอนุรักษ์พันธุ์พืชคือการขาดผู้เชี่ยวชาญที่ผ่านการฝึกอบรมมา โดยเฉพาะในพื้นที่เขตร้อนซึ่งมีสปีชีส์ที่ไม่ปรากฏชื่อจำนวนมหาศาลซึ่งจำเป็นต้องได้รับการศึกษา Corlett กล่าวว่า "สายพันธุ์ที่ไม่ได้อธิบายไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยวิทยาศาสตร์และการวางแผนการอนุรักษ์ เป็นไปได้ว่า "การสูญพันธุ์อันมืดมิด" หลายครั้งซึ่งเกิดขึ้นเมื่อสิ่งมีชีวิตต่างๆ หลุดลอยไปโดยที่เราไม่รู้ว่ามันมีอยู่จริง ได้เกิดขึ้นแล้ว สิ่งกีดขวางบนถนนอีกประการหนึ่งในการป้องกันการสูญพันธุ์ของพืชคือการเข้าถึงข้อมูล ในปัจจุบัน บันทึกชนิดพันธุ์ที่น่าเชื่อถือที่สุดมาจากตัวอย่างพืช ซึ่งยากต่อการใช้ประโยชน์จากระยะไกล Corlett ให้เหตุผลว่านักวิจัยสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้โดยการสร้าง "metaherbarium" ออนไลน์ ซึ่งเชื่อมโยงบันทึกดิจิทัลจากตัวอย่างพืชสมุนไพรกับภาพถ่าย การประเมินสถานะ แผนการกู้คืน และลิงก์ไปยังแหล่งข้อมูลอื่นๆ ฐานข้อมูลออนไลน์จะช่วยให้เข้าถึงข้อมูลที่จำเป็นในการอนุรักษ์พันธุ์พืชทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย ซึ่งเป็นความสำเร็จที่ต้องใช้ความร่วมมือและความทุ่มเทในระดับบุคคล ระดับชาติ และระดับโลก "มีบางพื้นที่ที่สำคัญที่ต้องการการวิจัยเพิ่มเติม แต่สิ่งที่ต้องการส่วนใหญ่ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่ แต่มีสิ่งเดียวกันมากขึ้น: คนมากขึ้น พื้นที่มากขึ้น เงินทุนมากขึ้น การตรวจสอบมากขึ้น และการแทรกแซงในท้องถิ่นที่ได้ผล" คอร์เล็ตต์กล่าว